در شرق از قدیم الایام فرش ایرانی بیضایی را به صفات بهشت نسبت می دادند. بنابراین، حتی یک خانه محترم بدون فرش تصور نمی شد، علاوه بر این، معیار ثروت یک شخص تعداد فرش هایی بود که خانه خود را با آنها تزئین می کرد.
فقط شرم و مخالفت همسایه ها شایسته خانواده ای بود که نمی توانستند در خانه خودشان حداقل یک فرش روی زمین بگذارند. بنابراین تاریخ فرش ایرانی بسیار کهن و آموزنده است.
از زمان های قدیم، هنر قالی بافی یک ارزش خانوادگی مهم بوده است که با دقت از نسل های قدیمی به نسل های جوان منتقل شده است.
فرش‌های ایرانی باستان درست در خانه ساخته می‌شد و برای استفاده خانگی یا هدیه در نظر گرفته می‌شد. اما از قرن سوم پس از میلاد کارگاه هایی در ایران پدیدار شد که در آن صنعتگران شروع به بافتن قالی برای فروش کردند.
تعدادی از مورخان معتقدند که فرش توسط عشایری که از آسیای مرکزی مهاجرت می کردند اختراع شده است.
برای یک عشایر، فرش به عنوان یک کالای ضروری خانه خدمت می کرد، زیرا آن را از رطوبت و سرما محافظت می کرد، می توانستند ورودی چادر را آویزان کنند، آن را روی زمین بیندازند.
به تدریج خطوط و نقش و نگارهای محصولات جالب تر، پیچیده تر و ظریف تر شد و فرش از یک کالای معمولی خانگی به کالایی لوکس تبدیل شد که صاحبان آن قبل از هر چیز به دنبال تبدیل شدن به قشر بالای جامعه آن زمان بودند. پرشیا که زیاد نگران گرانی فرش ایرانی نبودند.
به گفته دانشمندان، قدیمی ترین فرش هایی که تا به امروز توانسته اند زنده بمانند، حدود 2400 تا 2500 سال قدمت دارند. قدیمی ترین فرش ایرانی قدیمی، متعلق به قرن پنجم قبل از میلاد.
قبل از میلاد مسیح ه. ، در سال 1949 توسط یک اکسپدیشن باستان شناسی به رهبری S. Rudenko در حفاری در آلتای تپه پادشاه سکایی پیدا شد. و فرش پازیریک(همانطور که نام داشت) به لطف … دزدان کاملاً حفظ شد.
حتی در زمان های قدیم تپه را غارت می کردند و همه چیز ارزشمند را از آنجا می بردند و فقط یک فرش حجیم و سنگین باقی می گذاشتند.
آنها حتی به دفن محل دفن فکر نمی کردند، بنابراین آب شروع به جریان یافتن در آنجا کرد که با آن فرش در یخ های دائمی خیس شده و یخ زده بود و بنابراین برای قرن ها پوسیده نشد.
فقط به لطف این، این مصنوع منحصر به فرد مجموعه ارمیتاژ سنت پترزبورگ را با رنگ های روشن خود تزئین می کند.
