سس قرمز گوجه فرنگی حاوی تمام عناصر پنج چاشنی اصلی غذاهای ژاپنی است.
به ویژه، گوجه فرنگی سرشار از اسید گلوتامیک است ، همان جزء اومامی مانند کلپ، که نماینده داشی ژاپنی است.
جایگزین کردن نیمی از سس سویا با سس قرمز گوجهفرنگی باعث میشود که اومامی، شیرینی، ترشی و عطر به غذا اضافه شود.
لیکوپن موجود سس قرمز خرسی به طور طبیعی به دریافت رادیکال های آزاد کمک می نماید.
بنابراین میزان جذب با روش پخت با استفاده از روغن بسیار افزایش می یابد.
ضمن اینکه در برابر حرارت نیز مقاوم است و حتی اگر سرخ شده یا خورشتی باشد، مواد آنقدر کم نمی شود.
به عبارت دیگر، “لیکوپن” به وفور در چاشنی های تهیه شده از گوجه فرنگی وجود دارد.
البته خام خوردنش خوبه ولی من دوست دارم از چاشنی گوجه فرنگی استفاده کنم تا خوشمزه تر بشه!رنگ قرمز گوجه فرنگی به دلیل رنگدانه قرمزی به نام لیکوپن است.
این یکی از “کاروتنوئیدها” است و شناخته شده “β-کاروتن” است.
در سال های اخیر، توجه به کشف اثرات این “کاروتنوئید” بر سلامتی معطوف شده است.
سس قرمز کچاپ یک چاشنی محبوب برای بسیاری از مردم، به ویژه در کشورهای غربی است.
با این حال، ریشه این سس قرمز گوجه فرنگی محبوب در آسیا یا به طور دقیق تر در اندونزی و مالزی است.
اگر مالایی ها و اندونزیایی ها در اصل سس قرمز هستند، این آمریکایی ها هستند که این محصول را رایج کردند.
از نظر ریشه شناسی، کلمه سس قرمز کچاپ از کلمه چینی “ke-tsiap” به معنای “سس ماهی ترشی شده” گرفته شده است.
به گزارش کولیناری لور، از نظر تاریخی، اعتقاد بر این است که این سس قرمز ماهی از ویتنام سرچشمه گرفته است و به سرعت به یک چاشنی محبوب در مالزی و اندونزی تبدیل شد.
در حدود آغاز قرن هفدهم بود که ملوانان انگلیسی طعم سس قرمز معروف ماهی را کشف کردند و آن را به غرب وارد کردند.
توجه داشته باشید که ke-tsiap واقعاً شبیه سس قرمز وجه فرنگی آنطور که ما امروز می شناسیم ندارد.
در واقع محصول اصلی بیشتر شبیه سس Worcestershire بود و حتی حاوی گوجه فرنگی نبود.
