جوهر به قدمت قلم و شاید حتی قدیمی تر است.
چینی ها در قرن 23 قبل از میلاد جوهر را می دانستند.
جوهرهای گیاهی، حیوانی و معدنی می ساختند و از آن برای نقاشی روی ابریشم و کاغذ استفاده می کردند.
بهترین جوهر مورد استفاده در خودکار کیان مشکی از شیره کاج ساخته شده از درختانی بود که بین 50 تا 100 سال سن داشتند.
آنها همچنین از مخلوط چسب پوست، کربن سیاه، سیاه چراغ و رنگدانه سیاه استخوانی که با هاون و هاون مخلوط می شد جوهر درست می کردند.
در هند، جوهر از قرن چهارم قبل از میلاد ساخته شده است.
این جوهر به نام ماسی از استخوان های سوخته، قیر و زمین درست می شد.
یونانی ها و رومی ها جوهر را از دوده، چسب و آب (به اصطلاح “جوهر کربن”) می ساختند.
آنها به کاغذی که مجدداً روی آن استفاده کرده اند آسیب نمی رسانند، اما در برابر رطوبت مقاوم نیستند و می توانند لک شوند.
“جوهر گال آهن” از قرن پنجم تا قرن نوزدهم رایج بود و از نمک های آهن و اسیدهای تانیک ساخته می شد.
تنها مشکل این جوهر این بود که خورنده است و به کاغذی که روی آن است آسیب می رساند.
در اروپای قرن دوازدهم جوهر نیز از شاخه‌های زالزالک تهیه می‌شد که در بهار بریده می‌شد و خشک می‌شد.
سپس پوست شاخه ها را کنده و به مدت هشت روز در آب می گذارند.
آن آب را می‌جوشانند تا غلیظ و سیاه شود ولی در حال جوشیدن شراب به آن اضافه می‌کردند.
آن مایع غلیظ و سیاه را در کیسه ها ریخته و در آفتاب می گذارند تا خشک شود.
پس از خشک شدن، شراب (دوباره) و نمک آهن را با آن روی آتش مخلوط می کنند.
مخلوط حاصل جوهر آماده استفاده خواهد بود.
سپس پوست شاخه ها را کنده و به مدت هشت روز در آب می گذارند.
