پیاز برای اولین بار در قرن 9 کشت شده بود، پیاز تا قرون وسطی در اروپا واقعاً محبوب نخواهد بود.
این یکی از اولین گیاهان اروپایی خواهد بود که در آمریکا کشت می شود، ابتدا در کارائیب، جایی که کریستف کلمب آن را معرفی خواهد کرد.
در قرن هفدهم، در شمال ایالات متحده و همچنین در کانادا تأسیس شد، جایی که هم توسط مهاجران و هم بومیان آمریکایی کشت می شد.
اروپایی ها آن را در قرن نوزدهم پیاز زرد امروز را به آسیای شرقی معرفی کردند، اگرچه در این مناطق مردم هنوز ترجیح می دهند گونه های بومی زیادی را بخورند که با آن مرتبط هستند.
امروزه در تمام مناطق معتدل کره زمین تولید می شود و تلاش برای استقرار آن در مناطق نیمه بیابانی در حال انجام است.
پیاز بسیار حساس به دوره نوری (توزیع در طول روز بین مدت زمان فاز روزانه و فاز تاریک)، بسته به تنوع، عرض های جغرافیایی ترجیحی خود را دارد.
تنها چیزی که به دست می آورید لامپ های کوچک است، این گونه ها برای عرض های جغرافیایی پایین تر انتخاب شده اند.
در کاتالوگ خود، شرکت های بذر به طور کلی عرض های جغرافیایی ایده آل را برای یک رقم معین نشان می دهند.
برای کاشت، همیشه ترجیح داده می شود از نشاهای جوان به جای پیازهایی استفاده شود که بیشتر در معرض بیماری هستند و فقط در گونه های کمی وجود دارند.
در مقایسه با گیاهان جوان، انتخاب بسیار بیشتر است، به خصوص اگر آنها را خودتان در داخل خانه یا گلخانه بکارید.
از آنجایی که ریشه های آن سطحی هستند، پیاز به آبیاری منظم در طول فصل نیاز دارد.
با این حال، ما تمام آبیاری را دو یا سه هفته قبل از برداشت متوقف می کنیم تا اجازه دهیم برگ ها و پیاز خشک شوند و این امر باعث حفاظت خوب می شود.
